Osmanlı İmparatorluğu, uzun bir dönem boyunca devam eden hükümdarlık geleneği ile tarihte önemli bir yer edinmiştir. Bu geleneğin temelleri, Osmanlı Beyliği'nin kurulmasıyla atılmış ve çeşitli dönemlerde yapılan değişikliklerle geliştirilmiştir. Tarih boyunca hükümdarların yetki ve yetenekleri değişse de, hükümdarlık kavramı, Osmanlı toplumunun vazgeçilmez bir parçası olmuştur. Hükümdarlık gelenekleri, Osmanlı İmparatorluğu'nda padişahın yetki ve otoritesini belirleyen bir dizi kurallardan oluşuyordu. Bu kurallar, yasal düzenlemeler, hukuk kuralları ve geleneksel uygulamalar ile şekillenmiştir. Padişahlar, kendilerini Tanrı'nın temsilcisi olarak ve imparatorluğun koruyucusu olarak görüyorlardı. İmparatorluğun güçlü olmasının ve devamlılığının ise hükümdarın yeteneklerine ve icraatlarına bağlı olduğuna inanılıyordu. Osmanlı padişahları için önemli olan bir başka gelenek ise saltanatın miras yoluyla geçmesiydi. Saltanat, doğrudan doğruya babadan oğula geçer ve oğullardan en büyük olanı tahta çıkar. Bu, hükümdar olmaya aday olan tüm oğullar için büyük bir rekabetin yaşandığı bir süreçti. Ayrıca, padişahın en az iki oğlu olması gerekliliği, imparatorluğun güçlü ve istikrarlı kalmasının bir başka önemli koşuluydu. Hükümdarlık geleneklerinde önemli bir yere sahip olan bir diğer unsur ise padişahın yönetim biçimi ve icraatlarıydı. Padişah, imparatorluğun başı olarak ülkenin bütün işlerini kendisi yönetir ve kararları son söz sahibi olarak verirdi. Dini ve dünyevi tüm meselelerde padişahın sözü, yasaların ve kuralların üzerinde kabul edilirdi. Bu nedenle padişahın kararlarına karşı gelmek, isyan olarak algılanır ve hiçbir zaman hoş karşılanmazdı. Osmanlı padişahları aynı zamanda halkın dini lideriydi. Bu nedenle günlük yaşamda halk ile sık sık bir araya gelir, dini ve dünyevi sorunlarını dinler ve çözümler üretirdi. Padişah, halkın güvenini kazanmak için ibadetlerini de aksatmaz ve dini bayramları halk ile birlikte kutlamayı ihmal etmezdi. Hükümdarlık geleneğine göre padişahın gücü sınırsızdı. Fakat buna rağmen padişahlar, danışmanlarının ve devletin büyükleriyle bir araya gelerek ülke işlerini tartışırlardı. Bu da padişahın tek başına karar verdiği izlenimini vermek yerine, onun kararlarının da ülkenin içinde yer alan diğer güçler tarafından desteklendiğini göstermeye yönelik bir adımdı. Kaynak: Padişahbet